Stadschroniquer van Den Bosch Eric Alink schuift aan bij de tafel van de Schrijfwerkplaats. Hij wil een column wijden aan de werkplaats voor schrijvers, die elke maandag plaatsvindt in de bibliotheek. Het ‘open huis’ is zojuist afgerond. Beneden in de bieb stond Jheronimus Bosch centraal en lazen de schrijvers en schrijvers-in-spé eigen werk voor waarbij ze geïnspireerd waren geraakt door Bosch of zijn werk(en). Er was niet veel nieuwsgierig volk op afgekomen, maar dat deerde niet: de Schrijfwerkplaats is er vooral voor de onderlinge inspiratie en feedback.  

Verder lezen

Een tikje verliefd verliet ik zojuist de masterclass van Eric Alink over columns. Verliefd op onze taal, op wat er allemaal mee kan. Verliefd op de proza die Alink – journalist, schrijver en stadschroniquer van Den Bosch – voorlas. Proza die bijna als poëzie klinkt. Alink voedde mijn honger naar taal, teksten, woordspelingen, kwinkslagen, verbanden, van iets kleins iets groots maken. Genietend hoorde ik hem werk voorlezen van columnisten als Martin Bril, Leon Verdonschot, Gerrit Komrij, Sheila Sitalsing, Hugo Brandt Corstius, Frits Abrahams en Bas Heijne. Mijn aanvankelijke schaamte (‘euh, is het erg dat ik nog nooit iets heb gelezen van Abrahams en Sitalsing?) zette al snel om in nog meer honger: die wil ik lezen, dat boek moet ik ook hebben!  

Verder lezen

Het is maar een lochte bedoeling (excusez my Brabants!), daar in de Franse binnenlanden. Slecht onderhouden huizen, wegen met gaten en hobbels, monumentale kerken die staan te verpauperen. Na twee weken Frankrijk – voornamelijk in de binnenlanden – is mijn conclusie dat dit prachtige, grote, veelzijdige land, geen rooie cent heeft. In ieder geval de centen die het heeft, niet uitgeeft aan onderhoud van de binnenlanden. De toeristische plekken zijn wel goed. Ik zag in Normandië en Bretagne mooie steden en dorpen en zeer goed onderhouden monumenten zoals het Mont Saint Michel waar een parkeerterrein gerealiseerd is waar de Efteling een puntje aan kan zuigen en waar een compleet dorp met restaurants en hotels uit de grond is gestampt. Smakeloos, maar ongetwijfeld lucratief. En dat zouden de Fransen meer moeten doen.  

Verder lezen

Ik heb steeds meer behoefte aan positief nieuws. Nieuws- en actualiteitenprogramma’s gaan doorgaans over alles wat níet goed gaat, wat extreem is of waar veel verdriet van komt. En steeds vaker realiseer ik me dat ik dat niet meer tot me wil nemen: zappen of wegscrollen dus! Mijn vorige blog was daar duidelijk genoeg over.  

Verder lezen

Een blogpauze van vier maanden is niet niks. Dat zijn zestien weken. Ruim 100 dagen. Enfin: een lange tijd. Het kwam er gewoon niet van. Ik was blog-moe. Meningen genoeg en ook voldoende om over te praten, maar ik had er geen zin in. Ik wil wel schrijven dat ik asielzoekers met open armen ontvang en ik wil dolgraag proberen om die mensen die moord en brand schreeuwen de mond te snoeren. Maar ik verzonk in het kabaal, in de commotie en ik werd er juist stil van.  

Verder lezen

Bron: www.gelderlander.nl

Verder lezen

Dit is geen column. Godzijdank. Ik zou niet verder komen dan de openingszin die columniste Aaf Brandt Corstius nooit, maar dan ook nooit wil lezen: ‘Ik zit voor mijn laptop en weet niet wat ik moet schrijven’. Gelukkig is dit een blog. Daar weet ik wel raad mee. Aaf – want ze is geen type dat je met de achternaam aanspreekt – was vanavond een half uur te laat voor haar masterclass Column schrijven. Dat had niets met ‘fashionable late’ te maken, maar alles met haar treinreis. Eerst oponthoud vanwege een dier dat voor de trein liep, later vanwege een aanrijding met een persoon. “Een treinvertraging kan al inspireren voor een column”, zei ze. “Hoewel klagen over de NS op mijn verboden-onderwerpen-lijstje staat.”  

Verder lezen

Toen mijn vader met pensioen ging, leek het me leuk om de geschiedenis van zijn praktijk op papier te zetten. Na 70 jaar kwam er een einde aan het begrip ‘Tandarts Hartman’ in het dorp van mijn jeugd. Mijn grootvader vestigde zich daar begin jaren veertig als tandarts. De eerste en enige voor het dorp en omliggende gemeenten. Tandheelkunde was in die tijd nog iets onbekends: met tandpijn ging je naar de dokter en daar werd de tand zonder pardon getrokken. Al schrijvende ontdekte ik dat ik niet alleen een familiekroniek op papier zette, maar dat ik ook een beeld schetste van de opkomst van de tandheelkunde. Een vak dat steeds vernuftiger werd en meer ging inhouden dan tanden trekken en een sporadisch kunstgebit maken.  

Verder lezen

Op een vel papier had ik een rondje getekend. Verder kwam ik niet. Het moest het gezicht gaan worden van het personage dat ik vanmiddag in de eerste helft van de workshop Personages had bedacht. Een personage dat ik helemaal voor me zag. Ik had eigenschappen bedacht en opgeschreven, had er een verhaallijn omheen bedacht en een mede-cursist uitgebreid over mijn personage verteld alsof ik het betreffende jochie al jaren kende.  

Verder lezen

Werk je aan een boek, scriptie of andere schrijfopdracht? Schuif dan op een willekeurige maandagmiddag eens aan bij de Schrijfwerkplaats in de bieb. Op de dag dat de deuren van de openbare bibliotheek gesloten zijn, staan die van de Schrijfwerkplaats juist wagenwijd open. Een privilege om van de inspirerende omgeving van de bibliotheek te mogen genieten en tegelijkertijd in alle rust te kunnen werken.  

Verder lezen