Het is maar een lochte bedoeling (excusez my Brabants!), daar in de Franse binnenlanden. Slecht onderhouden huizen, wegen met gaten en hobbels, monumentale kerken die staan te verpauperen. Na twee weken Frankrijk – voornamelijk in de binnenlanden – is mijn conclusie dat dit prachtige, grote, veelzijdige land, geen rooie cent heeft. In ieder geval de centen die het heeft, niet uitgeeft aan onderhoud van de binnenlanden. De toeristische plekken zijn wel goed. Ik zag in Normandië en Bretagne mooie steden en dorpen en zeer goed onderhouden monumenten zoals het Mont Saint Michel waar een parkeerterrein gerealiseerd is waar de Efteling een puntje aan kan zuigen en waar een compleet dorp met restaurants en hotels uit de grond is gestampt. Smakeloos, maar ongetwijfeld lucratief. En dat zouden de Fransen meer moeten doen.  

Verder lezen

Ik heb steeds meer behoefte aan positief nieuws. Nieuws- en actualiteitenprogramma’s gaan doorgaans over alles wat níet goed gaat, wat extreem is of waar veel verdriet van komt. En steeds vaker realiseer ik me dat ik dat niet meer tot me wil nemen: zappen of wegscrollen dus! Mijn vorige blog was daar duidelijk genoeg over.  

Verder lezen

Een blogpauze van vier maanden is niet niks. Dat zijn zestien weken. Ruim 100 dagen. Enfin: een lange tijd. Het kwam er gewoon niet van. Ik was blog-moe. Meningen genoeg en ook voldoende om over te praten, maar ik had er geen zin in. Ik wil wel schrijven dat ik asielzoekers met open armen ontvang en ik wil dolgraag proberen om die mensen die moord en brand schreeuwen de mond te snoeren. Maar ik verzonk in het kabaal, in de commotie en ik werd er juist stil van.  

Verder lezen

Bron: www.gelderlander.nl

Verder lezen

Dit is geen column. Godzijdank. Ik zou niet verder komen dan de openingszin die columniste Aaf Brandt Corstius nooit, maar dan ook nooit wil lezen: ‘Ik zit voor mijn laptop en weet niet wat ik moet schrijven’. Gelukkig is dit een blog. Daar weet ik wel raad mee. Aaf – want ze is geen type dat je met de achternaam aanspreekt – was vanavond een half uur te laat voor haar masterclass Column schrijven. Dat had niets met ‘fashionable late’ te maken, maar alles met haar treinreis. Eerst oponthoud vanwege een dier dat voor de trein liep, later vanwege een aanrijding met een persoon. “Een treinvertraging kan al inspireren voor een column”, zei ze. “Hoewel klagen over de NS op mijn verboden-onderwerpen-lijstje staat.”  

Verder lezen

Toen mijn vader met pensioen ging, leek het me leuk om de geschiedenis van zijn praktijk op papier te zetten. Na 70 jaar kwam er een einde aan het begrip ‘Tandarts Hartman’ in het dorp van mijn jeugd. Mijn grootvader vestigde zich daar begin jaren veertig als tandarts. De eerste en enige voor het dorp en omliggende gemeenten. Tandheelkunde was in die tijd nog iets onbekends: met tandpijn ging je naar de dokter en daar werd de tand zonder pardon getrokken. Al schrijvende ontdekte ik dat ik niet alleen een familiekroniek op papier zette, maar dat ik ook een beeld schetste van de opkomst van de tandheelkunde. Een vak dat steeds vernuftiger werd en meer ging inhouden dan tanden trekken en een sporadisch kunstgebit maken.  

Verder lezen

Op een vel papier had ik een rondje getekend. Verder kwam ik niet. Het moest het gezicht gaan worden van het personage dat ik vanmiddag in de eerste helft van de workshop Personages had bedacht. Een personage dat ik helemaal voor me zag. Ik had eigenschappen bedacht en opgeschreven, had er een verhaallijn omheen bedacht en een mede-cursist uitgebreid over mijn personage verteld alsof ik het betreffende jochie al jaren kende.  

Verder lezen

Werk je aan een boek, scriptie of andere schrijfopdracht? Schuif dan op een willekeurige maandagmiddag eens aan bij de Schrijfwerkplaats in de bieb. Op de dag dat de deuren van de openbare bibliotheek gesloten zijn, staan die van de Schrijfwerkplaats juist wagenwijd open. Een privilege om van de inspirerende omgeving van de bibliotheek te mogen genieten en tegelijkertijd in alle rust te kunnen werken.  

Verder lezen

Regisseur Marinus Groothof is op zoek naar een eiland. Dat eiland wordt de setting voor zijn verfilming van het boek Birk, waarvan inmiddels ruim 20.000 exemplaren verkocht zijn (auteur Jaap Robben: “Die kunnen toch niet allemaal bij mijn moeder op zolder staan?!”). Het mooie van boeken is dat iedereen een eigen beeld creëert bij de tekst. In mijn geval is het eiland uit Birk een rotsachtige, kale plek. Jaap Robben bekende vanavond tijdens zijn bezoek aan de bieb dat er in zijn perceptie bomen op het eiland stonden. Dit verschil in interpretatie is een voorbeeld van wat lezen bijzonder maakt. Tegelijkertijd is het de reden dat een boekverfilming enorm tegen kan vallen. Jaap is daar bij Birk niet bang voor: “Ik heb alle vertrouwen in Marinus. De film wordt anders dan het boek, maar dat vind ik juist leuk. Ik ben heel benieuwd naar het resultaat en naar wat Marinus met mijn verhaal doet. Het is een droom om naar de bioscoop te gaan om mijn eigen boek te gaan bekijken.”  

Verder lezen

Eigenlijk wil ik nu in bed gaan liggen om me over te geven aan dat fijne, lome gevoel dat ik heb overgehouden aan de workshop van vanavond. Ik ben nog steeds niet helemaal geland en ga het liefst ongestoord verder met zweven. De uitverkochte workshop ‘Schrijven vanuit je hart’ ging over de combinatie van mindfulness en creatief schrijven. Door een stiltemoment voorafgaand aan het schrijven, ontstaat er ruimte voor creativiteit en schrijfsels die zich anders verstopt houden in je brein.  

Verder lezen